Trooskos - slap pap en melk vir my

Trooskos ... 'n woord wat baie gebruik word en ook 'n woord wat honderde verskillende betekenisse vir verskillende mense kan hê.

Warm, romerig en lekker ... trooskos.

Wat is trooskos nou eintlik ... ek dink dis daardie soort kos wat jou emosioneel aanraak ... dis kos wat jou totaal meevoer na 'n plekkie toe waar dit net jy en jou bordjie alleen is ... 'n plekkie waar jy warm en veilig voel.

In my regte lewe is ek bykans elke minuut van die dag omring deur hoë druk en moet soms in 'n oogwink besluite neem wat helse gevolge kan inhou. Gevolge wat 'n hele klomp mense se lewens dramaties kan beinvloed. Ek love dit ... dis vir my soos om bike te ry ... jy kan nie vir 'n oomblik jou aandag laat aflei nie want op twee wiele het jy baie min kanse as dinge skeef loop. Ek dink soms ek is goed met wat ek doen omdat ek 'n biker is.

Maar kom ons gaan terug na die trooskos ding toe.

Maandagaand was 'n slegte aand vir my. Vroeër die oggend is die verband geruil op my hand en vir die eerste keer kon ek mooi sien wat presies daar gebeur het. Ek het toe ook besef dat ek 'n senuwee afgesny het en dat 'n groot deel van my duim sonder gevoel is. Na die besoek aan die dokter is ek terug plaas toe en het maar aangegaan met my werk. Met aandete was ek nie lus vir eet nie.

Laataand sit ek hier in my kantoor, besig met ellelange spreitabelle. Dis doodstil in die huis, almal slaap en skielik voel ek darem sleg jammer vir myself. Ek was nou honger en die duim het geklop. Ek verlang toe ook sommer na my ma en my hond wat in die laat tagtigs dood is.

Ek staan op en loop kombuis toe om vir my koffie te gaan maak en terwyl ek staan en wag vir die ketel om te kook besluit ek ...

"Bogger dit ... ek is honger ... ek is nou lus vir pap ..."

So gesê so gedaan en ek skraap die potjie uit die kas uit ... dis my gunsteling potjie ... kom al jare saam met my ... so klein ysterpotjie met 'n lang steel.

Ek wil slap mielie pap hê ... dis wat my nou warm sal kan laat voel ... ek het jare terug 'n reseppie ontwikkel vir die slap pap en ek maak dit sonder om eintlik te dink ... ryk, romerig en glad soos sy.

Half uur later sit ek aan ... die botter smelt in die stomende pap in en maak sulke klein riviertjies deur die suiker. Ek wag dat die geel goud teen die rand van die bakkie begin ophoop en die pap omsingel en toe vat ek die eerste skeppie ... daar reg teen die rand want dis waar die pap nou al koud begin raak.

Die roomgladde pap is ryk en soet en ek hou van die growwe tekstuur van die suiker in my mond. My gedagtes gaan nou vêr terug ... hoeveel borde pap het ek al in my lewe geëet ... hoeveel keer in my lewe was dit al wat daar was om te eet ... en ek skep die tweede skeppie.

So nou en dan vat ek 'n slukkie van die yskoue melk en dit bring weer ander gedagtes by my op. Sien, ek gooi nie die melk oor my pap nie ... nee ek eet die pap droog en drink die melk uit die glas uit. So doen ek dit al my lewe lank en vannaand doen ek dit weer so.

Die wind ruk die bome in die tuin en ek hoor hoe die takke skuur en kreun ... dis 'n koue wintersaand maar in my binneste is dit lekker warm ... die bordjie is leeg en ek staan op ...

"Nou kan ek mos weer aangaan. Kom wêreld ... gooi wat jy het !"

Dis wat trooskos doen ... dit stil nie net die honger nie ... nee, dit bring ook 'n kalmte oor jou siel.

Lekker kook tot ek weer 'n storie skryf.

Hier is my Facebook blad ... Man Kos ... LIKE hom as jy wil.